Vanavond zijn Monique en ik (Martin) bij Annet op bezoek geweest. Tijdens ons bezoek reageerde Annet op onze aanwezigheid. Dit deed ze door met haar hoofd te bewegen en proberen haar rechter oog te openen. Hoewel we hier blij mee waren was er eigenlijk veel beter nieuws van de verpleging.

Annet is vandaag namelijk voor het eerst uit bed gehaald en in een speciale stoel gezet. Ze heeft een uur en en kwartier in de stoel gezeten, zonder zuurstof en de canule afgedopt. Toen ze in de stoel zat heeft ze  haar oog veel open gehad. Helaas was ze hierdoor wel wat vermoeid geraakt waardoor ze in de avond weer heel even aan de zuurstof moest.

De kans is verder ook heel groot dat binnenkort de canule (buisje in de keel) eruit gehaald wordt. Ook wordt ze haast niet meer uitgezogen en is het vernevelen een stuk minder geworden.

Kortom weer een paar stapjes vooruit. Helaas kwamen ze er wel achter dat Annet waarschijnlijk een oorontsteking heeft gehad en op het moment een oog ontsteking heeft aan haar rechter oog. Dit kan ook verklaren waarom ze toch nog heel soms aan de zuurstof moet.

Al met al waren wij in ieder geval erg blij met de vooruitgang die gemaakt is de afgelopen dagen!

Toen we vanmorgen bij haar waren, lag Annet er rustig bij. We kwamen met de bedoeling om haar haar te knippen. De verpleging wist er van en al gauw gingen ze met aan bed aan de gang. De benen gingen helemaal naar beneden en zo kwam haar hoofd omhoog. Ik hield haar hoofd soms wat naar voren en Sien knipte het haar. Een keer moest ze heel erg niezen. Zeker een rond vliegend haartje. Ook kwam er een dikke geeuw. Terug geplaatst bewoog ze nog wel wat met haar hoofd en ging haar oog een paar keer open. Ze ademde de hele morgen al door haar neus en mond en de zuurstof opname was heel goed.

Toen ik vandaag bij Annet kwam, lag ze rustig in bed. Maar toen ik haar begroette kreeg ze een flinke hoestbui. Gelukkig werd ze daarna weer rustig. Er kwam niet erg veel reactie. Wel deed ze haar oog regelmatig een klein stukje open. Ik kreeg het idee, als ik haar op het voorhoofd kuste dat ze dan juist het oog open deed en zodra ik terug kwam het weer dicht deed. Soms heb ik het gevoel dat het aan mij ligt, dat ze zo weinig reageert als ik bij haar ben. Maar net hoorde ik van Anne dat je wel goed luid tegen haar moet spreken. Moet dat de vogende keer ook maar eens proberen. Volgens de verzorging wordt de keelcanule regelmatig afgedopt. Tijdens mijn bezoek werd ze beneveld en je kon zien dat ze daardoor wat ontspande.

Wij zijn donderdagavond bij Annet op bezoek geweest.

Toen we binnenkwamen zagen we dat Annet er rustig bij lag. Maar toen ik (Michelle) tegen haar begon te praten en haar aanraakte, kreeg ik ontzettend veel  reactie! Ze trok met haar armen en kwam met haar hoofd omhoog. Ze legde haar hoofd weer op het kussen maar ze kwam bijna direct weer omhoog met haar hoofd. Ze bleef voor mijn gevoel wel een minuut met haar hoofd van het kussen maar waarschijnlijk waren het ongeveer 15 seconden.

Ook deed ze haar oog een stukje open en knipperde ze met haar oog. Op een gegeven moment begon ze ook met haar mond te bewegen alsof ze iets wilde zeggen. Ze had veel kracht in haar handen en gaf mij steeds kleine kneepjes. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ze mijn hand haast fijnkneep, zo hard dat ze kneep!

Al met al duurde ongeveer 5 minuten. Ik had echt het idee dat ik contact met haar had. Nou is dat misschien niet zo, maar voor mijn eigen gevoel wel. Het heeft mij heel goed gedaan dat ze zo’n duidelijk reactie gaf toen we binnenkwamen. Je hoort steeds de verhalen van anderen maar zelf had ik het nog niet meegemaakt.

We merkten wel dat ze weer langzaam wegzakte, maar dat vond ik niet erg. Ik heb heel even het gevoel gehad dat mama nog bij ons is en dat ze weer aan het terugkomen is. Hiermee kan ik er weer een tijdje tegenaan!

Gisteren is Henri samen met Lucas naar Annet geweest. Hier aangekomen kwamen ze tot de verassende ontdekking dat de canule (buisje in de keel) was afgedopt bij Annet. Ze ademende dan ook gewoon door haar mond en neus en ook zonder zuurstof ondersteuning. Wel werd door de verpleging goed in de gaten gehouden of Annet dit aan kon.

Henri en Lucas vonden dat Annet er goed bij lag en ze reageerde een beetje. Ze kwam een keer behoorlijk met haar hoofd uit bed. Dit leek net alsof ze wou zien waar ze was. Helaas deed ze tijdens dit bezoek eigenlijk haar oog niet open.

Morgen gaat Michelle met Jeannet Botter naar Annet. Zij zullen dan ook weer een berichtje plaatsen.

Vandaag is Anne, Sien en haar moeder naar Annet geweest. In eerste instantie kregen ze weinig reactie van Annet, maar na het koffie drinken werd dit iets beter.

Ook zijn Monique en Martin in de middag bij Annet geweest. Ook hier een beetje reactie, maar minder dan wat de afgelopen dagen te horen was.

Het ziet er dan ook naar uit dat Annet weer even wat mindere dagen heeft. We hopen volgende week op weer wat goede dagen en dan weer een klein stapje vooruit.

Ik kreeg de volgende email van Martine & Wanda over hun bezoek aan Annet:

Hoi Martin,

Vandaag lag Annet er weer rustig bij, de verpleging had haar muziek
aangezet.
Terwijl we rustig bij haar zaten bewoog Annet haar rechterarm een paar keer
en trok ze haar linkerarm terug toen ik haar hand een beetje masseerde.
Annet deed vandaag haar ogen niet open maar we zagen haar ogen wel steeds
bewegen onder haar oogleden. Ook moest ze een keer flink geeuwen.
Ik weet niet of ze vandaag rechtop heeft gezeten,we hebben geen verpleegster
gezien.
Groetjes Martine en Wanda.

Naar aanleiding van deze email kwamen we er eigenlijk achter dat we vergeten zijn dat Annet haar botbreuk aan haar linkerarm en rechterbeen nog niet genezen is. Daarom kan ze soms heftig reageren als je deze aanraakt.  Haar bekken zijn overigens wel goed genezen.

Henri is vandaag met zijn zus Diana op bezoek geweest. Bij binnenkomst had Annet haar oog al een beetje open. Dit is tijdens het bezoek alleen maar meer geworden. Het viel Henri en Diana bovendien op dat Annet ook reageerde op dingen uit haar omgeving. Zo volgde ze af en toe met haar oog bewegingen en reageerde op het geluid van ´een kaartje pakken´ uit haar dagelijkse spreuken-doosje. Oftewel, weer een klein stapje vooruit!

P.S. We hadden eerst in het bericht over ogen gesproken. Helaas waren we hier iets te optimistisch. We bedoelen dan ook steeds alleen Annet haar rechter oog.

Hadden we geluk , wij weten het niet maar Annet was vanmorgen erg beweeglijk. Regelmatig bewoog ze haar hoofd een beetje heen en weer en kwam ze zelfs iets omhoog met haar hoofd. Ook haar oog ging soms half en heel af en toe wat verder open. Als er bij ons even een stilte viel, ging haar oog ook wat open, net of ze wilde zien of we er nog wel waren. Ook toen we ons expres even stil hielden, kwam er reactie. Zijn dit weer twee stappen vooruit en moet de volgende bezoeker het met een stap achteruit doen, ik kan het niet zeggen. Maar natuurlijk hopen wij het beste. Wij hoeden moed!

Ik kreeg het volgende emailtje van Linda Schra over haar bezoek aan Annet:

Hoi Martin,
Ik ben gisteren bij Annet geweest.
Ik moest even wennen om haar zo te zien liggen, maar ik heb
het heel fijn gevonden om even bij haar te zijn.
Toen ik kwam lag ze net aan de medicijnen. Ik ben bij haar gaan zitten en
ben maar gewoon lekker gaan kletsen tegen haar. Ze leek af en toe te reageren.
Tussendoor kwamen de verpleegsters om haar weer van de medicijnen af te halen.
Zij zeiden dat ze er rustig leek, dus dat is fijn.
Dankjewel dat ik naar haar toe kon en ik hoop misschien over een paar weken opnieuw
naar haar toe te gaan als jullie dit ook oke vinden.
 
Ik wil jullie nogmaals veel sterkte wensen.
 
vriendelijke groet, Linda